Tim’s blog

De voornaamste reden dat ik naar Đà Lạt wilde is omdat je daar kon Canyoningen! Dus meteen de eerstvolgende dag maar twee gidsen gehuurd en we gingen met zijn vieren op pad. Voor diegene die niet weten wat Canyoningen is: je begint in een rivier met veel watervallen en je gaat naar beneden. Onderweg overwin je alle obstakels/watervallen door middel van klimmen, springen, glijden en abseilen. Bij deze tocht bleek dus grens tussen springen en abseilen rond de 13 meter te liggen dus dat moest wel een goed dagje worden!

Het begon allemaal met een oefensprong van drie meter. Voor de geoefende springer weinig spannends zolang je maar anderhalve meter ver sprong om de rotsen onder water te ontwijken :wink:. Het abseilen had ik door mijn klimcursus natuurlijk al in de benen zitten dus de eerste waterval van 15 meter was een mooie (letterlijke) opfrisser. Ook Pascale had al vaker geabseild dus het tempo zat er daardoor goed in. Vervolgens zwommen we een stukje tot de volgende waterval. Deze was helemaal niet zo steil dus touwen waren niet nodig en springen ging niet. Dus: glijden :grin:. Dit zijn van die dingen die ik zelf dus niet verzonnen zou hebben. Het ziet er nogal lomp uit en van een egale helling is geen sprake. Maar als je je ontspant en overgeeft aan de waterstroom kom je er toch redelijk soepel doorheen. En onderaan natuurlijk kopje onder :wink:.

Deze drie elementen kwamen nog vaker voor in de tocht. De volgende abseil was al 18 meter en bij de volgende glijbaan leek het de gidsen leuk om ons samen te laten gaan. Dit betekende dus benen in elkaar haken en ik was de gelukkige die head-first (gelukkig met helm) van de waterval af mocht butsen… Ondertussen kwam die (ondertussen afgezwakte) tyfoon, die jullie vast wel in het nieuws hebben gezien, ook nog langs die dag! Dus dat betekende donder, bliksem en fikse regen. Dus dat werd de lunch overslaan en even de vaart er in houden.
Ook de watervallen werden geupgrade tot wel 25 meter. En door diezelfde regenval was het aardig wat water wat je dan over je heen kreeg! Bij de laatste waterval genaamd ’the washing machine’ zelfs genoeg dat we onze adem moesten inhouden op het laatste stuk en ons snel moesten laten afzakken. Het water duwde je vervolgens onder water en spuugde je twee meter verderop weer uit. Best een coole ervaring!

De laatste sprong die we mochten maken was 11 meter. Hier was enige uitleg nodig aangezien je volgens de gidsen drie stappen vaart nodig had om over de eerste meters(!) rots heen te springen. Ik was de enige die dat geen probleem vond dus helm af, 1..2..3..flinke afzet..wiiieeee..iiieeee..iiieeee..plons!
Ter vergelijking: klim bovenop je huis, bouw daar een steiger van twee verdiepingen, kijk naar beneden en neem een aanloop :P.

Het laatst stuk moesten we de meeste afgelegde meters naar beneden weer naar boven klimmen. Dus nog een kwartiertje afzien onderweg naar boven. Met rammelende maag. Met blauwe lippen van de kou. In de stromende regen.

Helaas moeten jullie ons wat betreft bovenstaand verhaal op ons op ons woord geloven. Mijn drie weken oude camera ging helaas stuk naar een half uurtje :sad:. Dus hieronder een paar foto’s van het eerste stukje:

[Diavoorstelling tonen]